Pamiętam dwa niebezpieczne momenty w karierze glajciarskiej. Początki – kiedy niczego nie umiałem, oraz moment w którym pomyślałem że umiem już wszystko. Za pierwszym razem połamałem rękę, kiedy osiągnąłem drugi stan zacząłem robić głupie rzeczy, jak acro na małej wysokości. Na szczęście oba stany minęły, a ja nadal żyję w jednym kawałku i poruszam się o własnych siłach.

Nie zrobiłbym czegoś takiego jak Rambo czy Spirala. Latanie… nie jest dla mnie dziś aż tak ważne jak było kiedyś. Chciałbym jednak zobaczyć innych, nowych ludzi, którzy wpadają w pułapkę tej pasji tak samo, jak my kilka lat temu. Zobaczyć w nich manię którą my kiedyś czuliśmy.W Bassano rozmawiałem z Leszkiem Mańkowskim który szkolił uczniów. On już nie chciał latać. On był szczęśliwy, że dzielił się tym co umiał i tym co przeżył z młodymi. Słuchałem go, i chyba go rozumiałem. W pewnym momencie osiągasz poziom w którym przestaje się już chcieć brnąć do przodu. Woli się oddawać to co się zdobyło. Rozmawiając z Pawłem i Dorotą, opowiadając im o lataniu lepiej się bawiłem, niż wisząc pod glajtem.Najwyraźniej na niektórych przychodzi taki czas.